Wat voelt dat anders…of je in Orlando de log aan het bijwerken bent, met een leuke dag voor (of achter) de boeg. Terwijl de zon naar binnen schijnt, twijfelend waar we zullen gaan ontbijten en naar welk attractiepark we vandaag zullen gaan…of…druilerig weer, een jetlag en het besef dat we morgen vroeg op moeten om weer aan de slag te gaan…
Maar het is niet anders…we're back home! De kattenmannen vinden het overigens wel gezellig. Zij wel! Het is echt enorm wennen. Ik loop stijf rond. Niet echt een aanrader om na het lopen van een halve marathon vrijwel direct het vliegtuig in te stappen. We hadden zelfs nog geluk, want dankzij Edwin en Wendy hadden we meer beenruimte omdat we econmy plus konden zitten in plaats van 'gewoon' economy. Erg prettig. Hoewel, slapen en lekker zitten in een vliegtuig altijd lastig is. Echt geslapen hebben we dan ook niet, het was meer af en toe een hazenslaapje. De vlucht verliep wel goed. Even voor 7 uur stonden we vanochtend op Schiphol. Nog even wachten op Edwin en familie om 'tot ziens' te zeggen en toen naar buiten….brrrr…wat een verschil, zeg. En niet alleen de temperatuur was even wennen…ook het formaat auto was..hmmm…laten we zeggen anders. Een Dodge Journey of een Fiat Panda verschillen enigszins in grootte.
En natuurlijk weten we dat je zo'n eerste dag weer terug het best de hele dag wakker kan blijven om zo snel mogelijk in je ritme te komen. Nou, dat hebben we niet gered. Natuurlijk waren we zondagochtend (was dat pas gisteren??) extreem vroeg op om op tijd te zijn voor de halve marathon. Je kan dus wel zeggen dat we een behoorlijk tekort aan slaap hebben gehad de afgelopen 2 nachten. Vandaar dus dat we om 9.30 uur, niet lang na thuiskomst toch even naar bed zijn gegaan om een uurtje (ahem) bij te slapen. Dat uurtje werden er een paar…maar nu zijn de koffers weer uitgepakt, er draait een was, het rooster voor morgen is weer bekeken…kortom we zijn weer klaar voor het 'gewone' leven.
Maar eerst nog even de log bijwerken voor wat betreft de laatste 2 dagen in Orlando…
In ons berichtje van vrijdag eindigden we dat we er zaterdag een leuke dag van zouden maken aan de Golf van Mexico. Dat is gelukt! Het was echt een heerlijk dagje strand. Rond een uur of 9 begonnen we aan de ruim 100 mijl richting Fort de Soto. Nog even een stop bij een Subway voor een lekker broodje en een kop koffie. Even na 11.00 uur legden we ons handdoekje op het spierwitte schelpenstrand neer.
Insmeren en toen languit. Tenminste, ik. René hees zich in zijn sportkleding en is een stuk gaan hardlopen. Ik hoefde niet. Had een heel goed excuus. De dag erna moest ik namelijk die halve lopen…pffff… Na een uur was René weer terug en konden we samen van het zonnetje genieten. We hebben nog even gepootjebaad (niet te diep…want er zijn hier haaien). Na een uur of 3 hielden we het weer voor gezien en begonnen aan de terugreis naar Orlando. We hadden nog 2 doelen: eten en een bezoek aan Posner Park waar o.a. een Target en een JC Penney zitten. Hier slaagden we voor onze laatste aankopen.
Bij Uno ons laatste Amerikaanse dinertje (voorlopig dan) genomen. Na een lekker van-alles-wat-voorgerecht, pasta voor mij (want ik kan alle hulp gebruiken om die 21.1 te voltooien) en voor René een deepdish pizza.
En toen werd het toch echt tijd om terug te gaan naar het huis en onze spullen in te pakken. Wat hebben we veel gekocht! Toch was het inpakken geen probleem. Even wat georganiseer. In welke tas kunnen de breekbare spullen? Wat hebben we morgen nog nodig? En meer van dat soort vragen. Te laat, rond 11 uur, lagen we in bed. Normaal is dat natuurlijk niet echt laat, maar wel gezien het feit dat de wekker de volgende dag om 3.30 uur zou afgaan.
En dat is ECHT vroeg…pffff…gelukkig hadden we alles al klaar gelegd, want echt wakker waren we nog niet om dat tijdstip. Even na 4 uur reden we richting Disney. We kwamen zelfs in de file voor we op de parkeerplaats van Epcot konden parkeren. En dan begint het gewone getwijfel van voor een wedstrijdje…wat moet ik aan (gelukkig was dat hier niet echt een probleem, want het zou erg warm worden), heb ik wel genoeg gegeten (niet echt eigenlijk), moet ik niet nog een keer naar het toilet en ga ik het wel halen (tja, dan moet ik ook maar eens echt gaan trainen). Snel nog een kus voor René, die een heel eigen race ging lopen. Aan de hand van het programmaboekje had hij een route uitgestippeld waarbij hij mij 4x zou kunnen zien (inclusief de finish). Vanaf de parkeerplaats was het nog 20 minuten lopen naar het startvak. Dit voelde wel een beetje dubbel. Door de voor mij goede tijd van vorig jaar in Schoorl (1.46) startte ik nu in het eerste vak. Gezamenlijk met de 'snelle Jelle's'. Ik stond dus bijna vooraan. Dit was niet mijn eerste Disneyloop, maar…wow, wat blijft dit toch geweldig! Vooraf de zoete (maar echt leuke) praatjes van bekende medelopers. En…heel kitschy, maar o zo Disney, omdat dit de Princess Half marathon was (en dat was duidelijk te zien aan alle verklede medelopers) telde de Fairy Godmother af voor de start. Dit was overigens niet een gewoon startschot…nee, dit was met vuurwerk. En daar gingen we…in het donker. Echt heel bijzonder. Minder leuk aan deze duisternis was dat ik René bij zijn eerste 'spectator stop) miste. Het publiek stond namelijk aan de andere kant van de weg en in het donker wordt dat dan erg moeilijk spotten. Nu maar hopen dat dit bij stop 2 (mijl 4.2) anders zou zijn. Over de wegen van Disney waar je normaal alleen met de auto komt liepen we richting Magic Kingdom. Onderweg bij vrijwel elk mijlpunt worden we vermaakt door opzwepende muziek en verschillende Disney Characters. Alles in de sfeer van het thema. Bij mijl 2 staan dus de 'heroes' oftewel alle prinsen. Heel veel loopsters maken hier een stop om op de foto te gaan. Ik probeer mijn krachten nog een beetje te sparen, hoewel er van 'sparen' niet echt sprake is. Ik ben al lang blij dat ik een ritme heb gevonden van rond de 6 minuten de kilometer. Bij kilometer 7 zou ik René weer moeten zien. En dit keer lukte het! Even een korte stop en weer verder. Op naar het kasteel in Magic Kingdon. Want dat blijft toch echt zo bijzonder…hardlopend in Magic Kingdom. Door Main Street met rijen dik supporters, die op zijn Amerikaans niet alleen hun eigen vrienden en familie aanmoedigen maar zo'n beetje iedereen die langs komt. Het klinkt misschien heel overdreven, maar geloof me, als je daar langsloopt is het fijn om te horen dat 'you look good'! Via Tomorrowland naar Fantasyland om daar onder het kasteel door te rennen en dan via Frontier- en Adventureland aan de achterkant Magic Kingdom weer uit. Inmiddels zit de 10 kilometer erop. Ik krijg het toch wel wat moeilijk. Maar goed, ik ben al over de helft. Bovendien zie ik René zo weer. Die staat namelijk bij kilometer 13. Dat geeft weer even een extra boost. Het is licht geworden en daarmee ook behoorlijk warm. Dat motiveert wel weer, want hoe sneller ik nu bij de finish ben hoe minder last ik van de warmte zal hebben. Dus nog even aanzetten (voor zover dat gaat). De finish is niet echt makkelijk. Tussen kilometer 18 en 20 zitten maar liefst 3 steile fly-overs. Het laatste stuk maakt echter weer alles goed. Dit loopt door Epcot. De laatste meters gaan richting Spaceship Earth…en dan is ie daar…de finish! Eerst nog even zwaaien naar René, dan high fivend met Mickey over de finish! Het is gelukt…ik ben er! Snel wat eten en drinken en dan in de auto op weg naar huis.
Even een lekker opfrissende douche, schone kleren aan, nog wat te eten en dan de laatste spullen in de koffers. Het inpakken is goed gelukt. Geen enkele koffer is over het toegestane gewicht. Nog een laatste stop bij Welcome Homes waar we de dongel in moeten leveren en dan op weg naar de luchthaven. Onze vlucht vertrekt om 14.18 uur. Met een beetje pijn in ons hart leveren we onze bolide in. Wat een heerlijke auto was dit! Bij de incheckbalie staat helemaal geen rij. Via een machine checken we ons in. Ook de extra koffer kunnen we hier aangeven. Het verloopt allemaal probleemloos.
Voor we door de douane gaan nemen we nog een laatste koffie. Niet bij Starbucks, maar bij Seattle's Best. Smaakt overigens ook prima.
Eenmaal in het vliegtuig dommelen we bijna direct weg. Echt slapen lukt niet, maar we zijn enorm moe. In Washington kunnen we de beentjes nog even strekken (wat hard nodig is met die stijve spieren). Bij de gate waarvandaan de vlucht naar Amsterdam vertrekt zien we Edwin, Wendy, Jeroen en Vincent weer. We kletsen bij over de afgelopen dagen. Wat is het toch allemaal snel gegaan.
En dat is het zeker…de week is omgevlogen! Zo waren we nog aan het aftellen en nu maken we ons al weer op voor een nieuwe werkdag. Wat we echter zeker weten…dit was absoluut niet onze laatste keer naar Florida. Het zal wel nog even duren voor we weer gaan…eerst hebben we allemaal andere leuke dingen in het vooruitzicht..een huis..en een trouwerij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten